“Šore” između kvartova u Zagrebu postoje otkad je i samih kvartova. Neke netrpeljivosti imaju svoju povijest te traju i danas, a neke žive još samo u urbanim legendama.
Tko je zaratio i zbog čega? Je li u pitanju samo dizanje “rejtinga” kvartovske ekipe ili se atmosfera užarila zbog nekog “problema? Na ova pitanja znaju odgovore samo kvartovske ekipe pa se time nećemo baviti, no donosimo vam jednu urnebesnu priču koja “objašnjava” kako je jedan maksimirski kvart zavladao drugim.
“Kako su Ravnice pripojile Maksimirska naselja?
Prva veća imigracija stanovništva u Maksimirska naselja zabilježena su nakon velike poplave 1964 od strane trešnjevačkih i trnjanskih plemena. Bila je to radnička populacija smještena u zidane prizemnice (barake) sa po 6 stanova od 25m2(bez kupaone) u jednoj, zajedničkoj veš kuhinji za 12 stanova i malim vrtom od cca 10m2 za svaki stan. Glavni društveni život naseljaša odvijao se na parkićima u vidu nogometa(na dva mala između klupica, glava-noga između drveća), šaha, bele, ajnca, pokera, pikulanja, nožičkanja, ispitivanjem svojstva karabita, kauboja indijanca i još mnogo toga.
Za kulturni dio života brinuli su se naseljaši koji su preko dana čitali kaubojske romane i predveče, na livadi najvećeg parkića, odigravali scene iz romana. O mirnom i pitomom životu Naseljaša moglo bi se pričati danima.
Zapadna granica sa Željezničkom kolonijom bila je Hondlova. No bila je to meka granica, jer su dva naroda imala mnogo toga zajedničkog, jedino što su kučice njihovih željezničara bile nešto veće i ljepše od naseljaških. No Dinamov stadion, crkvu Kraljice svete krunice, mali plac na Koloniji su nesebično zajednički dijelili.
Na jugu, granica je bila željeznička pruga(Branimirova) sa Volovčicom s kojom su naseljaši imali ponekad ratno stanje no granica je uglavnom bila stabilna.
Istočna granica sa Ravnicama bila je River Bliznac sa par mostića između. Stanovnici Ravnica bili su bogati tajkuni što se vidi i po ovoj slici(kučice preko rijeke). Porijekom iz raznih krajeva današnje Hrvatske, a do svojih su velebnih vila dolazili putem novca gastarbajtera.
Pa iako su koristili zajedničku OŠ A.G. Matoš zbog prirodne granice River Bliznac njihov je utjecaj bio pod kontrolom čak i unatoč činjenici da je kod njih 1965 doselio Kraš!
Na sjeveru preko Maksimirske ceste prostirala su se zajednička lovišta zvana Maksimirska šuma, sa svojim prirodnim bogatstvima.
No Ravničanima se nikad nije ugasila njihova imerijalistička narav. Pribjegli su diplomaciji, spletkama i mitu. Prvo su vrbovali par istaknutih naseljaša(Paco) da se presele preko rijeke. Skupljenim novcem iz dijaspore konačno su uspjeli ishodovati da se River Bliznec pokrije i zatvori cestom tako se danas preko njega voze automobili. Nestalo je prirodne granice.
Kao da im ni to nije bilo dosta ishodovali su rušenje starih naseljaških zidanih zgradica i na njihovom mjestu dizanje velikih zgrada(Bejrutica) u koje su jadni Naseljaši naviknuti na zrak i slobodu, potrpani kao golubovi u kavez. Iz takve zgade je i okinuta ova slika koja prikazuje prave Ravnice.
Kao završni udarac dolazi promjena naziva ulica(Badovinčeva u Augustinčićevu) i podpadanje pod – Ravnice.
Posljedice su užasne. Ravničani se danas sa Naseljašima danas druže, sklapaju brakove, skupljaju se u istim lokalima, navijaju za Tekstilac, igraju belu, šah… čak i roštiljaju zajedno!!
A Maksimirsko naselje još postoji samo kao simbolika na par novih zgrada i jednoj starici iza Fine, te rekreativnim sportskim terenima iza OŠ A.G.Matoš”, piše Tomislav Milanović, pripadnik Ravničana.
